Er zijn mensen die netjes een dagboek bijhouden, waarin ze hun gevoelens, gedachtes en dagindelingen opschrijven. Ik was daar niet zo van. Ik schreef liever scenario’s. Geen standaard dagboek, maar echte filmscripts. Althans, dat dacht ik. Tot ik laatst een oude USB stick terugvond waar al mijn “meesterwerken” nog op stonden. Nou ja, meesterwerken… eerder creatieve uitspattingen van een puber met een enorme fascinatie voor Friends. Want werkelijk alle mannen in die scripts heetten Joey. En de vrouwen? Juist, Rachel. Het was niet bepaald origineel. Je zou kunnen zeggen dat ik vooral een soort fanfiction avant la lettre schreef, maar zonder de durf om dat toe te geven.
Toen ik die bestanden teruglas, dacht ik twee dingen tegelijk: wat was dit slecht, en wat leuk dat ik dit toen zo serieus nam. Want eerlijk is eerlijk, ik zag het allemaal al helemaal voor me. De scènes, de dialogen, de lachende mensen in de bioscoop. Ik had het zelfs zo serieus genomen dat ik een poging deed om zelf een film op te nemen. Nou ja, poging. Samen met wat vrienden zouden we mijn script tot leven brengen. Grootse plannen, camera in de aanslag, iedereen had zijn rol. En toen… was de camera leeg. Batterij vergeten op te laden. Eén scène is er uiteindelijk opgenomen. Daarmee eindigde mijn regisseurscarrière nog voor die echt was begonnen.
Maar schrijven zelf, dat bleef.
Brieven aan mezelf
Ik ontdekte dat schrijven niet alleen leuk was om verhalen mee te verzinnen, maar ook een soort houvast kon zijn. Als ik me niet fijn voelde, schreef ik brieven. Soms letterlijk aan mezelf, soms gewoon om iets van me af te zetten. Als ik verliefd was, probeerde ik dat gevoel zo mooi mogelijk te verwoorden. Als ik boos of teleurgesteld was, schreef ik een brief die ik nooit verstuurde, maar wel nodig had om de juiste woorden te vinden. Schrijven gaf me inzicht. In waarom ik zo voelde, in hoe ik mezelf kon uitdrukken, en soms gewoon in dat het er even uit moest.
Dat schrijven groeide met me mee. Van knullige scripts naar persoonlijke brieven, en uiteindelijk naar korte stukjes over het leven. Want wat ik merkte, was dat juist de kleine dingen mij het meest raakten.
De kunst van het kleine
Iedereen kent ze wel: die kleine, soms irritante, soms vertederende momenten die we allemaal meemaken. Je staat op het station en de trein heeft vertraging, maar er loopt net een peuter voorbij die enthousiast naar de duiven wijst, en je glimlacht. Of je schrijft een mailtje op je werk en vindt het ineens heerlijk dat het er perfect en foutloos uitziet. Ja, ik geef toe, ik kan echt blij worden van een goed geschreven standaard mail. Voor sommige mensen misschien een beetje triest, maar voor mij pure vreugde.
En dat soort momentjes, die vind ik goud waard.
Van briefjes schrijven naar Instagram
Op een dag zei een vriendin tegen me: “Waarom deel je die dingen niet gewoon? Het is grappig, herkenbaar, en het zou anderen ook een glimlach geven.” In eerste instantie dacht ik: wie zit daar nou op te wachten? Maar toch bleef die gedachte hangen. Want als ik zelf een krant opensla of een nieuwsapp open, dan zijn de eerste pagina’s vol verdriet, crisis en heftig nieuws. En natuurlijk, dat hoort erbij en dat moeten we zeker niet negeren. Maar soms zou het toch fijn zijn als er ook een plekje is voor iets lichts, iets kleins, iets menselijks.
Zo ontstond Martine Vertelt. De naam is niet ingewikkeld of poëtisch. Gewoon Martine Vertelt door te schrijven. Zodat iedereen meteen weet waar het over gaat. Ik vertel. Over kleine dingen, herkenbare momenten, situaties die misschien in eerste instantie onbelangrijk lijken, maar waar vaak een heleboel in schuilt.
Joey, Rachel en de sokken in de wasmachine
Op mijn Instagram deel ik die verhalen. Soms grappig, soms ontroerend, maar altijd herkenbaar. Een sok die voor de honderdste keer spoorloos is verdwenen in de wasmachine. Een gesprek met een collega dat compleet langs elkaar heen gaat. Of een gedachte die ineens zó absurd is dat ik er zelf hardop om moet lachen.
Wat ik terugkrijg van mensen, is dat ze zich erin herkennen. Dat ze even glimlachen. Dat ze denken: oh ja, dat heb ik ook. En dat is precies waarom ik het doe. Omdat we in een wereld waarin het soms zwaar voelt, ook mogen stilstaan bij die momenten die het leven lucht geven.
Schrijven als manier van leven
Schrijven is voor mij nooit alleen een hobby geweest. Het is een manier om het leven te begrijpen, om het te verwoorden, om mezelf te leren kennen. Soms serieus, soms hilarisch, vaak ergens ertussenin. Het begon met mijn obsessie voor Joey en Rachel, het groeide via half opgeladen camera’s en niet verstuurde brieven, en het is nu een Instagram pagina waar ik met plezier mijn stukjes deel.
En eerlijk, het blijft bijzonder om te merken dat iets wat voor mij ooit begon als een persoonlijke uitlaatklep, nu ook anderen iets geeft. Of dat nu een glimlach is, herkenning, of gewoon even een moment van ontspanning tijdens het scrollen.
Een uitnodiging
Dus dat ben ik. Martine. Iemand die vroeger dacht dat ze de nieuwe regisseur van Friends zou worden, maar vooral heeft ontdekt dat ze dol is op het vertellen van kleine verhalen. Iemand die brieven aan zichzelf schreef om gevoelens te begrijpen, en nu korte stukjes schrijft om het leven een beetje lichter te maken. Iemand die blij kan worden van een foutloze mail, maar net zo goed van een peuter die naar duiven zwaait.
En dat is ook meteen mijn uitnodiging aan jou. Kom eens kijken bij Martine Vertelt. Misschien herken je jezelf in mijn verhalen. Misschien lach je om mijn observaties. Misschien denk je gewoon: oh ja, dat heb ik ook altijd. Misschien wil je zelf ook wat schrijven. En misschien, heel misschien, geeft het je net dat kleine beetje lucht in de dag.
Want het leven mag zwaar zijn, maar er is altijd ruimte voor een glimlach.
Martine Vertelt! is ‘het kindje’ van Martine Engberts. Zij heeft deze gastbijdrage geschreven om meer lezers te interesseren in haar werk en ook voor anderen hun verhaal te mogen schrijven.