Interview door Wilfred Hermans: Marin Nauta (27) zoekt na een fijne studententijd en prettige antikraakjaren inmiddels al een tijdje naar een eigen woning. Onbetaalbaar en nauwelijks beschikbaar, ondervindt ze. “Zonder stabiele woonplek holt je kwaliteit van leven achteruit.”
Marin Nauta werkt bij de maatschappelijke opvang in Ede, een vorm van crisisopvang voor dakloze mensen met een hulpvraag. Daarnaast is zij coördinator van de nachtopvang. “Ik maak er weleens grappen over hoe ironisch het is dat de coördinator van de nachtopvang zelf dakloos is. Hoewel niet letterlijk dakloos, want ik kan nog bij m’n ouders terecht. Ik heb hele lieve ouders, maar ik ben me ervan bewust dat niet iedereen zo’n netwerk heeft. Ik ken genoeg leeftijdsgenoten die om diverse redenen niet terug kunnen naar hun ouders. Ik heb met drie anderen op de zolder van een oude kerk gewoond. Hier zat gewoon een woonbestemming op, maar vanwege bureaucratie moesten wij hieruit.”
Sinds wanneer zoek je een woning?
“Sinds april. Na die zolder heb ik nog op verschillende plekken antikraak gewoond. Heel leuk, goedkoop en avontuurlijk, maar je kunt op elk moment een belletje krijgen dat je er binnen een maand uit moet. Steeds kon ik op tijd iets anders vinden, tot de laatste keer. Daarom staan mijn spullen nu allemaal in een opslag waar ik ruim honderd euro per maand voor betaal.”
Tegen welke uitdagingen of problemen loop je aan zonder eigen woning?
“Ik ben gezegend met hele fijne ouders. Bij hen wonen is te doen; ik heb de zolder tot mijn beschikking, ik ben er niet vaak en slaap er vooral. Ik doe m’n eigen was, maar op mijn leeftijd, met een baan en een leuke vriend, wil je gewoon een eigen plek en niet hoeven meedeinen op het ritme van je ouders. Zeker niet als je al jaren op jezelf hebt gewoond.”
Wat doet dit met je?
“Het voelt een beetje alsof ik in de wachtstand sta waardoor m’n leven stilstaat. Veel minder zelfstandig, opeens voel ik me weer ‘de dochter van’. Het studentenwereldje ben ik inmiddels wel ontgroeid. Ik hecht waarde aan een opgeruimd huis, een schone badkamer en een nette keuken. Tegelijkertijd: ik zing het nog wel even uit. Maar om me heen zie ik veel wanhoop, mensen die er vanwege de woningnood aanzienlijk slechter aan toe zijn dan ik.
Ik denk dat je kwaliteit van leven achteruit holt als je geen stabiele woonplek hebt; het heeft invloed op al je levensgebieden, dat zie ik ook in mijn werk met daklozen. Zolang je in stress leeft omdat je geen woonplek hebt, kun je minder teruggeven aan de maatschappij. Ik zie de woningnood dus als een breder maatschappelijk probleem. Daarnaast hoorde ik eens dat mensen zonder woning later beginnen aan kinderen. Dat begrijp ik; als ik na mijn afstuderen een stabiele woonplek had, had ik nu misschien al een gezinnetje gehad.”
Hoe verloopt je zoektocht tot nu toe?
“Ik zoek overal en nergens. Via Kamernet, Facebookgroepen, Marktplaats, oproepjes in mijn kerk… Er zijn veel websites die woningen aanbieden, maar vaak moet je dan voor minimaal 25 euro inschrijfkosten betalen. Een tijdje geleden zag ik een mooie bovenwoning in Bennekom; omdat ik de plek herkende, besloot ik ernaartoe te fietsen. Eenmaal daar kreeg ik te horen dat die bovenwoning al weken niet meer beschikbaar was. Ondertussen staat die woning nog steeds online, als lokkertje, zodat mensen zich inschrijven.”
Wat voor woning zoek je?
“Ik verdien te veel voor sociale huur, maar de particuliere huurprijzen zijn gigantisch. Idealiter zoek ik dus iets in het vacuüm tussen studentenwoningen en particuliere huur, zoals een studiootje, maar dat aanbod is heel beperkt. Als ik per maand een woning van rond de 900 euro huur, inclusief vaste lasten, dan kan ik nog een klein beetje sparen. Maar de kans dat dit lukt, acht ik klein.”
Heb je zelf een oplossing voor de woningnood voor ogen?
“Ik zou zeggen: meer bouwen, maar waarschijnlijk is de realiteit daar te complex voor.”
Heb je nog een tip voor gemeenten?
“Wat ik mis, is één niet-commercieel online kanaal waarop de gemeente laat zien welke projecten er lopen, wat men aan het doen is voor jouw doelgroep. Zo’n platform is laagdrempeliger dan open bijeenkomsten die nu al weleens worden georganiseerd.”
Tekst en beeld: Wilfred Hermans