Met regelmaat valt in de media te lezen en te zien hoe treiterende buren het leven van hun omgeving tot een ware hel kunnen maken. Vaak gaat het om één buur of buurtgezin dat door roddel en achterklap en achterbakse pesterijen soms een hele buurt tegen ‘hun slachtoffers’ weet te keren. Hierbij zorgen stress en slaapdeprivatie vaak voor ernstige lichamelijke en geestelijke klachten, soms met verstrekkende gevolgen.
Slaapdeprivatie door bewuste geluidsoverlast treiterende buur
Slaapdeprivatie betekent eigenlijk het iemand bewust onthouden van de mogelijkheid te rusten (slapen) of tot rust te komen, door continue de slaap te verstoren door (geluids)overlast te veroorzaken. Vaak loopt dat uiteen van hard bonken tegen muren of op vloeren, tot steeds meer geraffineerde methoden, zoals continue zachtjes tikkende geluiden. Een slachtoffer dat dan al nauwelijks meer rust ervaart, wordt gevoelig voor de kleinste geluiden. Hierdoor ontstaat een ongezonde cyclus, waarbij zowel de geestelijke als fysieke gezondheid van de slachtoffers ernstig in gevaar kan komen.
Instanties verschuiven focus te vaak naar klager en niet naar dader
Er houden zich opvallend veel instanties bezig met probleemwijken of probleemgezinnen. Denk aan verhuurders, gemeenten, politie, handhaving, buurtbemiddeling, GGZ en ga zo maar door. Het is goed om te weten dat in het geval van treiterende buren er dus geen sprake is van burenruzie. Het is meestal een eenzijdige stroom van pesterijen, in de hoop ongewenste reacties bij andere uit te lokken.
Klagers komen meestal van een koude kermis thuis als zij hier met hun verhuurder over willen praten. Te vaak willen deze hun vingers hier niet aan branden en ervaren de klager als lastig. Van de treiterende buur heeft de verhuurder meestal geen last, want die klaagt nooit bij hen. Politie heeft het vaak over ‘melding doen’ en ‘dossier opbouw’, omdat zij in de meeste gevallen ook wettelijk niet uitgerust zijn iets te ondernemen.
Zo komt de focus vaak bij het slachtoffer te liggen, die als lastig wordt ervaren en belanden daardoor met regelmaat in een moeras van hulpverlening. Vaak worden de gevolgen van de slaapdeprivatie niet herkend door gebrek aan kennis, soms met ernstige gevolgen.
Waarom komen daders er zo vaak mee weg?
Die vraag leeft vrijwel dagelijks in de hoofden van mensen die slachtoffer zijn, of zijn geweest van een treiterende buur, of buurt. Eén reden kan zijn dat bewijslast en wettelijke grondslag ontbreken om daders aan te kunnen pakken. Soms gaat het om daders die met veel geschreeuw en agressief gedrag proberen instanties op afstand te houden. Anderen doen echter weer of hun neus bloed en betrekken vaak andere buren erbij om hen te verdedigen.
Slachtoffers worden dan al snel als ‘die zeikerds’ weggezet met argumenten als ‘die verpesten de sfeer in de hele buurt’. Helaas komt dit soort samenspanning door buren vaak voort uit angst zelf slachtoffer van de treiterende buur te worden. De klager is dus lastig, heeft allerlei problemen en verstoort de ‘rust van instanties’ door hen stelselmatig te benaderen.
Slachtoffers hebben vaak het nakijken bij treiteren
Gelukkig worden er ook zaken wel goed opgelost en aangepakt, maar er zijn nog teveel voorbeelden van slachtoffers die uiteindelijk moeten verhuizen of in extreme gevallen zelf op straat gezet worden. Omdat het gevoel van onrechtvaardigheid vaak groot blijft, blijven slachtoffers van pest en treitergedrag hier vaak jarenlang nadien mee bezig.
Nog teveel langs elkaar en niet met elkaar
Hoewel er veel verbeteringen hebben plaatsgevonden in buurtproblematiek, gaat dit vaak om een bredere aanpak waarbij soms een hele wijk betrokken wordt. In de individuele gevallen blijkt het nog steeds lastig voor instanties om samen te werken om tot een oplossing te komen. Er ontbreekt vaak een overkoepelende regie. En omdat klagers altijd lastiger zijn voor instanties dan daders, lijkt er nog geen oplossing te zijn die recht doet aan het leed van veel slachtoffers van persterijen.
Mooi, meer bewustwording van de omgeving richting slachtoffers die zich meer gesteund en minder eenzaam voelen.
Onderburen proberen mij door het veroorzaken van lawaai en slaapdeprivatie weg te treiteren en af te straffen voor het simpele fijt dat ik besta. Je bent ongevraagd het doelwit van gestoorde personen geworden. Woningbouw doet niets meer. Ik slaap inmiddels op verschillende locaties in huis en elders en kom zo toch nog aan mijn nachtrust toe. De buren hebben hier geen weet van en blijven onverminderd door gaan met hun spelletjes in de hoop dat ik kom smeken om een einde aan de overlast zodat hun machtsgevoel en overmacht wordt bevestigd. Absurd dat je op deze manier gedwongen wordt te leven door gestoorde mensen. Ze krijgen mij niet weg. Andere buren zijn inmiddels wel verhuisd.
Zit exact in dezelfde situatie, ben compleet overspannen, word zwart gemaakt bij WBV en de buurt, beschuldigd van. dingen die niet waar zijn. Het gaat bij mij om drugsdealende criminelen, inval geweest, sluiting drugspand ging niet door en ontruiming huis door WBV wrs ook niet, ewant er zijn kinderen in het spel. Het is allemaal te bizar voor woorden. Hoereren, uikeringsfaude, witwassen etc en overal mee wegkomen? Misdaad is wel heel erg lonend. Mijn geloof in een rechtsstaat, compleet weg.