Iedereen wil prettig kunnen wonen. Vaak gaat dat goed en is er sociale samenhang in een buurt. Wanneer er echter een treiterbuur in het spel is, dan worden slachtoffers tot het uiterste getergd. Het feit dat instanties als verhuurders, gemeenten en politie te vaak de klagers als het probleem behandelen en niet de treiterbuur, drijft menig slachtoffer tot wanhoop.
Eerder verhaal over pestende buren
Natuurlijk moeten we opletten dat een buur met een minder vrolijk karakter, niet direct als lastig wordt weggezet. Het probleem van pestende buren werd ruim 3 jaar geleden al door één van onze redacteuren uitvoerig beschreven en dat levert tot op de dag van vandaag nog steeds reacties op.
Het is geen burenruzie!!
Het is goed om te beseffen dat we bij een treiterbuur of pestende buur, dus niet praten over ‘burenruzie’. Bij burenruzie zijn twee partijen het niet met elkaar eens en komen er vaak samen niet uit. Hiervoor is door veel gemeenten buurtbemiddeling in het leven geroepen. Bij een buur die treitert en pest is er sprake van eenzijdig ongewenst en asociaal gedrag, dat vaak een negatieve invloed kan hebben op een hele buurt.
De treiterbuur
Het kan hierbij gaan om een buurman, een buurvrouw, maar ook een heel gezin. Het treiteren begint vaak klein, maar kan na een klacht hierover als snel uit de hand lopen. Er worden door de treiterbuur roddels over de slachtoffers verspreid, steeds vraagt de treiterbuur in negatieve zin om aandacht en probeert het leven van een slachtoffer zo ongemakkelijk mogelijk te maken. Het kan gebeuren dat hierbij ook een heel blok, een hele straat of zelfs een hele wijk wordt betrokken, waarbij de treiteraar medestanders om zich heen probeert te verzamelen.
Randjes van de wet opzoeken
Vaak worden bij het treiteren de randjes van de wet opgezocht en overschreden, maar is het moeilijk om iets te bewijzen. Denk aan bedreigingen, nare telefoontjes, stiekeme opnames die op internet belanden en ga zo maar door. Wanneer een bewoner dan de verhuurder hierover aanspreekt, beschouwt die dat te vaak als lastig en ‘een persoonlijk’ probleem. Er zijn nog veel te weinig verhuurders die hier wel direct handelend optreden en een stevig gesprek met de treiteraar aangaan.
Negeren is makkelijker dan reageren
Hoe verder het gedrag van de treiterbuur escaleert, hoe vaker een slachtoffer hulp gaat zoeken bij verschillende instanties. Gemeenten zien het vaak als een probleem dat de verhuurder op moet lossen en als dat de gemeente zelf is, wordt het vaak als iets dat partijen onderling moeten oplossen gezien. Verhuurders negeren het fenomeen liever helemaal, tenzij er natuurlijk schade aan een woning wordt aangebracht door de treiterbuur.
Politie niet happig op aangifte tegen treiteraar
Politie weet vaak niet wat ze met de klachten aan moeten. De bewijslast is moeilijk en vaak wordt het een ‘hij zei, zij zei’ of ‘welles, nietes’ spelletje. Aangifte opnemen van treitergedrag wordt niet of nauwelijks gedaan door de politie. Zij kunnen pas handhavend optreden als er ook echt iets strafbaars is gebeurt. En dan is het meestal al te laat en de schade voor het slachtoffer nog groter. Vaak worden treiteraars niet of uiterst voorzichtig benaderd, omdat ze veel kabaal en beweging maken. Intimideren doen ze dus ook naar instanties, die daar liever hun vingers niet aan branden.
Schadelijk gedrag
Het gedrag van treiteraars brengt bij slachtoffers naast onrust en geestelijke schade, heel vaak ook lichamelijke klachten met zich mee. Door de stress komen hoge bloeddruk, angst- en paniekaanvallen, maar ook hartklachten vaker voor. Ook kunnen bestaande klachten sterk toenemen. De wanhoop van slachtoffers wordt ernstig onderschat, terwijl de treiteraar gewoon door kan gaan. Meestal krijgen treiteraars zelfs meer hulp van diverse instanties dan de slachtoffers. Dat maakt het nog extra wrang.
Angst regeert
Door het wispelturige, lawaaierige en vaak dreigende gedrag van treiteraars, hopen zij genoeg angst te zaaien om ‘hun omgeving’ onder controle te houden. Vaak doen zij dat gek genoeg uit een onbewuste angst om in de maatschappij niet meer mee te tellen. Negatieve aandacht is namelijk ook aandacht.
Landelijk meldpunt gewenst
Slachtoffers door heel Nederland zouden graag een landelijk meldpunt zien, waar slachtoffers hun verhaal kwijt kunnen en verhuurders, gemeenten en politie een overzicht hebben van buren die problemen veroorzaken. Dit zal het maatschappelijk probleem zeker niet ineens oplossen, want er zal ook duidelijke(re) wetgeving rondom dit probleem moeten komen. Misschien in kabinet Rutte 5?
Behandel klager niet als ‘het probleem’
Dat zou de wereld schelen. Als de klager niet als het probleem wordt gezien, maar als slachtoffer van een probleem. De oproep aan instanties is dan ook helder: neem ons serieus en pak de veroorzaker(s) aan!!
(Dit achtergrondartikel is gebaseerd op de vele meldingen en reacties n.a.v. ons eerder artikel over pestende buren, red.)
Ik ben jaren geleden verhuist voor een treiterbuur.
De veroorzakers wonen er nog, en de goede partij word door de woningstichting verzocht te verhuizen.
Politie heeft vrijwel niks gedaan, en woningstichting heeft helemaal niks gedaan.
Ja, mij uiteindelijk, na jaren overlast een andere woning aangeboden.
Was wel het minste wat ze konden doen.
Ik heb ook geen verhuiskosten gehad.
Er moet in Nederland een structurele verandering komen.
Buren vechten regelmatig met elkaar en maken sowieso veel lawaai. Sinds ik heb gevraagd of de geluidsoverlast die zij veroorzaken minder kan, hebben zij besloten dat ik de oorzaak moet zijn van hun frustraties en agressie. Na een verzoek om aanpassing van hun gedrag door de instanties, keerde de rust tijdelijk terug. De buren waren bang voor verdere maatregelen. Inmiddels is de overlast weer op het oude niveau. Omdat de woningbouw niets meer doet en de laffe treiteraars geloofd op hun mooie worden, kunnen zij nu ongestraft hun gang gaan. De dame van het paar vertoond narcistische/borderline trekken. Liegen, overdag en ‘s nachts bonken op de vloer en muren, vechten met haar partner om vervolgens weer zingend door het huis te lopen stampen. Je woont eigenlijk min of meer naast een psychiatrische patiënt en mag het verder uitzoeken. Ondertussen wordt er van je gevraagd je fatsoenlijk te gedragen en het te accepteren.