Krimpen aan de Lek – Het is weer tijd voor het bevolkingsonderzoek naar borstkanker. Ook in Krimpen a/d Lek staat op de parkeerplaats van sporthal de Walvis het mobiele onderzoekscentrum van bevolkingsonderzoek Zuid West. Menig vrouw vanaf 50 jaar kijkt er met dubbel gevoel naar. Enerzijds is het noodzakelijk om borstkanker op tijd te ontdekken. Anderzijds is het een vervelende en misschien ietwat gênante ervaring om de foto’s te laten maken.
De enigste vrouwelijke redacteur van Regio Online, in de juiste leeftijd mét een uitnodiging voor een borstonderzoek, doet verslag van haar ervaring.
Twee weken geleden viel de uitnodiging in de brievenbus. Je wordt als vrouw pijnlijk herinnerd aan je leeftijd, en dat je nu ook behoort tot bepaalde risico groepen.
De afspraak maken kan online en was zo gebeurd. De brief die mee moet naar de afspraak wordt op een veilige plek gelegd om niet kwijt te raken. En de afspraak staat onderstreept in de agenda.
Het is gewoon een afspraak, zoals alle andere afspraken. Niets om je druk over te maken. Toch?
Op de dag van de afspraak ben je best wat nerveus. Eigenlijk zou je het liefst de partner mee nemen, gewoon, als morele ondersteuning. Maar ja, wie neemt nu haar partner mee naar een simpel borstonderzoekje?
Met lood in de schoenen ga je die trap van het mobiele onderzoekcentrum op. Waarom? Gewoon, omdat het de eerste keer is dat je er binnen gaat en niet weet hoe het werkt en het toch wel een beetje spannend is.
Je zegt tegen jezelf dat je nu toch zeker wel volwassen genoemd mag worden en je niet voor de eerste keer naar de kleuterschool gaat, haalt even diep adem en loopt door.
Bovenaan de trap is er een deur die uitkomt in een kleine wachtkamer. Er zitten nog meer vrouwen. Voor hen is dit niet de eerste keer en zij spreken ook van de nare ervaring van het foto’s maken. ‘Dat het tijd wordt dat er een andere manier gevonden wordt om te onderzoeken. En hoe het toch mogelijk is dat ze je borsten zó plat kunnen krijgen’. Even slik je een naar gevoel weg.
Het is immers ook voor een goed doel? Dat bevestigen de andere dames in de wachtkamer ook.
Koffie en thee ontbreken, toch heeft deze wachtkamer wel iets van een theekransje waarbij de dames die elkaar goed kennen tijdens het wachten gezellig kletsen.
Een dame die uit de kleedkamer komt krijgt haar formulier terug. “De foto’s zijn goed gelukt en u krijgt over 14 dagen de uitslag” zegt de vriendelijke vrouwelijke laborant.
Na het afgeven van de uitnodiging en tonen van legitimatie mag je nog even blijven zitten in de krappe wachtruimte. Er komen nog meer dames binnen en een ander mag vast de kleedkamer in.
Na enig wachten, tot de laatste ook haar formulier heeft terug gekregen en weg mag, wordt je naam genoemd. Je mag de wachtkamer in gaan en vast de bovenkleding uit doen.
En daar sta je dan, in een kleine kleedkamer, te wachten tot de andere deur open gaat en je wordt gehaald. In de volgende ruimte staat het beruchte röntgenapparaat.
Eerst worden even vluchtig de borsten aan de buitenkant gecontroleerd, zodat eventuele wratjes of moedervlekjes als zodanig genoteerd staan in je dossier. En niet bij controle van de röntgenfoto’s als mogelijke oneffenheden in de borst worden gezien.
Het is best even onwennig wanneer je borst op de plaat wordt gedrapeerd. Je wordt in positie gezet en de twee plaat komt naar beneden en drukt de borst zo plat als maar kan. Dit is even , zeg maar, een zeer vervelende ervaring. Even de adem inhouden terwijl de laborant achter een scherm gaat staan en de knop voor de foto indrukt en dan is het zo gepiept.
De andere borst wordt op die manier ook even fijngeknepen voor de foto.
Daarna worden beide borsten in een andere bijna onmogelijke positie gefotografeerd.
Het is allemaal zo gebeurd. Een geval van even slikken en weer door gaan.
Terwijl de laborant gaat kijken of de foto’s goed gelukt zijn, mag je vast aankleden en in de wachtkamer even wachten. De foto’s bleken goed gelukt, ze hoefde gelukkig niet over.
Ach, eigenlijk is het maar heel even lastig, als je bedenkt dat je daarmee snel iets kan ontdekken mócht er iets mis zijn en erger kunt voorkomen.
Maar voorbij is het nog niet. Uiteraard is het afwachten op de uitslag ook niet geheel zonder spanning. Eigenlijk komt het daar pas op aan. Of er iets gevonden wordt of niet, want ook wanneer je nergens last van hebt en er niets te voelen is, betekend niet dat er niets mis kan zijn.
Borstkanker komt immers veel voor. In Nederland krijgt ongeveer 1 op de 8 vrouwen borstkanker.
Vanaf hun 50ste tot 76ste krijgen vrouwen om de 2 jaar een oproep voor een ‘Mammography’.
Van iedere 1.000 vrouwen van 50 overlijden er 40 in de loop van hun leven aan borstkanker.
Door dit bevolkingsonderzoek, wordt de kans op overlijden gehalveerd.
Die twee keer vijf minuten even pijnlijden en vervolgens 10 tot 14 dagen wachten op de uitslag heb je daar als vrouw dan wel even voor over.